Jeśli ktoś Ci kiedyś powie, że Czechy są nudne – wyślij go do Hlubokiej. I najlepiej niech weźmie zapasową szczękę, bo pierwszą zgubi w trawie pod pałacem.

To miejsce wygląda jak angielski zamek, który ktoś teleportował w środek środkowej Europy. I nie bez powodu – Hluboká to czeska odpowiedź na Windsor. Neogotyk jak z bajki, ale z czeskim twistem: monumentalna fasada, krużganki, wieże, wnętrza ociekające detalem… a wszystko to tak wycyzelowane, że masz ochotę sprawdzić, czy przypadkiem nie wpadłeś do jakiegoś planu „Opowieści z Narnii”.

To nie jest miejsce, które się „zwiedza”.
To miejsce, które się chłonie. Albo raczej – które Cię pochłania.
Idealne na ten moment wyjazdu, kiedy człowiek jeszcze nie wie, że najlepsze dopiero przed nim.

Gdyby Czesi kręcili własną „Grę o tron”, to Rožmberk byłby idealną lokalizacją na siedzibę mrocznego, ale stylowego rodu.
Zamek wciśnięty jest między rzekę a wzgórze, zawieszony gdzieś pomiędzy rzeczywistością a legendą – ma w sobie wszystko: wieżę z widokiem na Wełtawę, mury, które pamiętają czasy rycerzy, i klimat, który siedzi w kościach jeszcze długo po wyjeździe.

To nie jest zamek, do którego jedziesz „bo akurat jest na trasie”.
To miejsce, do którego się zjeżdża, bo ma duszę. Niby niewielki, ale cholernie malowniczy. I z historią, która nie wymaga rekonstrukcji – tu ją czuć w zapachu kamienia i skrzypieniu podłóg.

Zwiedzanie Rožmberka to jak mała rozgrzewka przed Krumlovem – ale taka, po której już wiesz, że nie przyjechałeś na byle jaką trasę.

Bo właśnie tu wszystko się zaczęło.
To pierwsza siedziba potężnego rodu Rožmberków – tych samych, którzy później przejęli Krumlov i rozbudowali go w jeden z najpiękniejszych zamków w całej Europie.
Rožmberk to początek historii, która swoje największe sceny odegra kilka kilometrów dalej – ale bez tej sceny otwarcia, cała opowieść byłaby niepełna.

Czeski Krumlov – miasto, które nie powinno istnieć, a jednak istnieje

Są takie miejsca, które wyglądają, jakby ktoś je narysował – a potem przypadkiem zbudował naprawdę. Czeski Krumlov to właśnie jedno z nich.

Zawinięty w pętlę rzeki, z górującym nad wszystkim zamkiem, kolorowymi kamienicami i brukiem, który pamięta więcej niż niejeden podręcznik. Tu wszystko gra: światło, proporcje, cisza o poranku i muzyka wieczorem.
To nie jest skansen. To żywe, oddychające miasto, które po prostu nigdy nie przestało być sobą.

Na zamek nie da się nie patrzeć – widać go z każdego punktu, jakby pilnował całej sceny. A gdy się do niego zbliżysz – wchodzi z pełnym rozmachem: most na arkadach, ogrody, dziedziniec, teatr barokowy, no i widok na dachy miasta, który wygląda jak namalowany akwarelą.
Nie jest to zamek do odfajkowania. To zamek do przeżycia od środka – z odrobiną zadumy i całkiem sporym „wow”.

Ale Krumlov to nie tylko zamek. To też wąskie uliczki, pracownie, kawiarnie, galerie i zakamarki, które wciągają jak dobra książka. I nawet jeśli myślisz, że „już widziałeś wszystko” – to Krumlov zaskoczy Cię czymś jeszcze.

Bo to jedno z tych miejsc, gdzie nie wiesz, czy jesteś w Europie, w baśni, czy może w scenografii do filmu, który nigdy nie powstał – a szkoda.

Jeśli Rožmberk to opowieść o rycerzach, a Krumlov to teatr historii, to Karlštejn to katedra w postaci zamku.
Wzniesiony przez cesarza Karola IV, żeby przechowywać koronę i relikwie – i żeby każdy, kto się zbliży, od razu wiedział, że to nie jest zwykła twierdza.
Tu nie ma bajeru. Tu jest monumentalna powaga, gotycki rozmach i mistyczny vibe.

Zamek siedzi na wzgórzu jak tron dla kogoś, kto już dawno przestał się przejmować opinią ludzi.
Dojście do niego to niemal rytuał – idziesz pod górę, mijasz kramiki, piwo, zakręty, i nagle... bach: wieże, mury, panorama, która wygląda jak z podręcznika do historii, tylko że lepiej oświetlona.

Wewnątrz? Kaplica Świętego Krzyża, zamknięta jak sejf, pełna złota, klejnotów i duchowego ładunku. I to wszystko nie na pokaz, tylko z przekonania.
Karlštejn to nie tylko zamek. To średniowieczny statement.
Potężny, osadzony, niepodrabialny.

To idealne miejsce na koniec tej trasy – bo przypomina, że historia to nie tylko zabawa i festyny. To też władza, wiara, symbol.

Na koniec zostawiamy miejsce, które nie robi hałasu, a zostaje w głowie na długo.
Skalna pustelnia w Słoupie to nie pałac, nie zamek, nie atrakcja z ulotki – to dziwny, spokojny świat, wyrzeźbiony w pionowej skale przez ludzi, którzy postanowili odłączyć się od wszystkiego.

Z zewnątrz wygląda to jak jakaś mistyczna wieża strażnicza – pionowy masyw piaskowca z klatką schodową, kapliczkami i systemem pomieszczeń w środku. Kiedyś mieszkali tu mnisi. Później pustelnicy. A teraz – tylko echo, wiatr i ludzie z przypadku (czyli my).

W środku nie ma marmurów ani przewodników w mundurkach. Są wykute cele, modlitewne nisze, resztki średniowiecznej codzienności.
Cisza jest tam jak ściana, a widok z góry to ostatnia lekcja pokory na tej trasie.

Słoup to przystanek na koniec, który nie krzyczy „patrz na mnie”, ale mówi:
„zatrzymaj się na chwilę – bo właśnie wracasz z podróży w czasie”.

Cena 1350 zł zawiera:

Przejazdy, autostrady, zwiedzanie wg programu, ubezpieczenie, opieka licencjonowanego pilota, obowiązkowe składki na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny i Turystyczny Fundusz Pomocowy

Dodatkowo przelewem po zapisie:

80 zł (pakiet: wejście do stref festiwalowych na dwa dni- otrzymacie opaski na rękę)

Dodatkowo płatne gotówką:

2250 koron czeskich (wejściówki, przewodnicy obiektów i lokalni, opłaty administracyjno- parkingowe)

Obiad, kawa, ciacho, lody i pamiątki - zarezerwować drugi portfelik (koszty nie wliczone)

Przelicznik kcz: 100 koron = ok. 19 zł

Noclegi: pokoje 2 i 3 osobowe

• Piechowice (Polska) (wyposażona kuchnia)

• 2 noce Hotel Pod Stráží (2 i 3osobowe pokoje, możliwość śniadań)

• Hotel Belvedere (pod Karlštejnem) (2osobowe pokoje, śniadanie)

Tradycyjnie sznytki na pierwszy dzień oraz produkty do kanapek na następny. Obowiązkowo ulubiona nalewka lub inny podobny rozgrzewacz na wieczorne pogaduchy. Wygodne buty, czapeczka (ewentualnie chusteczka „nagłowna”), polar, kurtka. Po ostatnich wyprawach dodajmy jeszcze okulary (różowe) na słonko. Oczywiście o akcesoriach higienicznych i ręczniku pamiętamy i ciuszkach na przebranie, może piżamka, klapeczki (chyba, że ktoś nie potrzebuje). Telefon z włączonym roamingiem i chętnie swe słuchawki. Fotoaparat i powerbank bywają też przydatne. Dowód osobisty/ paszport - „gadżetem” obowiązkowym.

Jeździmy w kameralnym gronie, grupy do 16 osób.

Cenimy sobie wyśmienite towarzystwo i radosną atmosferę. Czas wypełniony zwiedzaniem po same brzegi.

Pamiętajcie w aucie gramy po polsku (z płyty, oczywiście), aby radośniej nam było i śpiewamy sobie też (no dobrze, powiedzmy, że podśpiewujemy). Chcesz nas zainteresować ulubioną swą muzyką? Nie ma sprawy, zabierz płyty :)

Przypominamy, z nami zawsze PRZYJEMNIE i KOMFORTOWO. Więcej o nas – tutaj